Στο ζήτημα της διαμόρφωσης του παραλιακού μετώπου του λιμένα Χερσονήσου, τίθεται το πρόβλημα της αλλοίωσης του φυσικού τοπίου, του δημόσιου χώρου και των αρχαιολογικών χώρων από την ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη.
Έχοντας ως δεδομένο ότι η τουριστική ανάπτυξη είναι ο πρωταρχικός οικονομικός παράγοντας για την πόλη της Χερσονήσου και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί, προτείνεται να δοθεί ένας εφήμερος χαρακτήρας στις κατασκευές που στεγάζουν τουριστικές χρήσεις στο παραλιακό μέτωπο, ενώ παράλληλα να γίνει ανάδειξη των στοιχείων του τόπου, μέσα από πορείες και κατασκευές που θα έχουν έναν διαφορετικό, μόνιμο χαρακτήρα.
Δημιουργείται λοιπόν μία διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο εφήμερο και το μόνιμο και στις δύο αισθητικές θεωρήσεις που αντιπροσωπεύουν στο επίπεδο της φιλοσοφίας σχεδιασμού, των υλικών, των χρωματικών αποχρώσεων που αυτές συνεπάγονται. Η διαφοροποίησή τους εκφράζεται επιπλέον με έμφαση σε κατασκευές από την μία και διαμορφώσεις υπαίθριων χώρων από την άλλη.